De herfst is bij uitstek een geschikte tijd van het jaar om dingen los te laten en naar binnen te keren.
Laatst was ik aan het wandelen met een cliënte en ik vroeg haar stil te staan bij wat zij los wilde laten. Haar eerste reactie was een eikel, deze stond symbool voor een akkefietje die ze met iemand had gehad. Daarna nam ze even de tijd om te zoeken in de natuur naar wat dit zou mogen zijn.
Ze kwam terug met een prachtige oude tak welke voor haar symbool stond voor een zogenaamd juk, ook wel bekend als een draagwerktuig welke ze vroeger op je schouders legde om emmers aan te kunnen hangen.
Deze was voor haar tijdens het wandelcoachtraject van haar afgevallen.
Ze heeft deze tot het einde van onze wandeling meegedragen om echt te kunnen voelen hoe zwaar deze last is geweest. Vervolgens heeft ze deze mee naar huis genomen, de tijd genomen om te voelen waar deze voor staat en vervolgens heeft ze deze symbolisch op een plek gelegd die voor haar heel belangrijk is en op deze manier er echt afscheid van genomen.
Ik blijf me verwonderen over de groei die mijn cliënten maken tijdens een wandelcoachtraject, de ontwikkeling die ze doormaken en hoe fijn het is om dit al wandelend in de prachtige natuur te doen.