Op een dag in januari 2010 werd ik wakker en kon ik alleen nog maar huilen… Mijn man is met me meegegaan naar de huisarts en die wist eigenlijk niet zo goed raad met me, behalve slaaptabletten voor een aantal dagen en de afspraak dat ik me daar daarna weer zou melden, wenste ze me sterkte…
Voorafgaand aan deze periode had ik in het jaar daarvoor steeds meer ontstekingen in mijn lichaam die telkens terugkwamen of zich op een andere plek openbaarden. Een (duidelijk) signaal van mijn lichaam dat er iets aan de hand was en zolang ik het bleef negeren, kwam het steeds terug.
Mijn kinderen waren toen 4 en 6 en voordat mijn oudste is geboren werkte ik als office manager 4 dagen per week. Na mijn zwangerschap kwam ik terug voor 3 dagen per week in een niet meer leidinggevende functie maar ik probeerde uiteindelijk hetzelfde te doen maar dan in 3 dagen. Dit verwachtte ik vooral van mezelf. Daarnaast een altijd knagend gevoel dat ik te kort schoot op eigenlijk elk vlak, richting mijn kinderen, ergens vond ik dat ik er altijd voor ze moest zijn, mijn vrienden, het kostte me al zoveel energie om thuis en op mijn werk alles draaiende te houden dat ik voor mijn sociale contacten erg weinig ruimte meer over had. Op elk vlak een behoorlijk perfectionistische meetlat, ik vroeg overal 200% van mezelf… Achteraf kon het niet anders dan uitvallen met een flinke burn-out.
Ik werkte inmiddels bij een bedrijf waar ik het niet zo naar mijn zin had en door mijn uitval werd mijn tijdelijke contract niet verlengd, voor mij een zegen omdat ik me op deze manier volledig kon focussen op mezelf en mijn herstel. Al met al ben ik ruim 10 maanden thuis geweest.
Toen ik kon accepteren dat ik ziek was merkte ik vrij snel dat het beter met me ging.
Ik heb zelf uit moeten vinden welke hulp er beschikbaar was en wat het beste bij mij paste. Destijds een ontzettende uitdaging omdat ik mezelf helemaal kwijt was en geen idee had wat ik nodig had. Op dat vlak is er gelukkig veel veranderd en bieden werkgevers tegenwoordig vaak een heel pakket aan hulp.
In de jaren die volgden heb ik veel gedaan aan persoonlijke ontwikkeling, van hulp van een psychotherapeute, een cursus mindfullness, een cursus hoogsensitief… en nu, yoga, het persoonlijk traject bij Itip tot een reeks opleidingen en trainingen op het gebied van coaching.
De opleiding TransformatieCoaching ben ik gaan volgen omdat ik steeds vaker merkte dat mensen het fijn vonden om met mij te praten als ze ergens mee zaten zowel privé als op mijn werk. Ik vond het super fijn om er op deze manier voor een ander te kunnen zijn alleen merkte ik dat ik het lastig vond om het bij de ander te laten en kon ik er soms slecht van slapen. Ik wilde graag leren hoe ik er voor de ander kon zijn zonder dat ik daar zelf last van had.
In de tweede helft van de opleiding mocht ik met proefcliënten aan de slag en omdat zij konden afspreken op het moment dat mijn kinderen thuis waren besloot ik deze gesprekken al wandelend te doen. Wauw dit was een gouden combinatie, wandelen deed ik zelf al erg graag en op deze manier coachen is fantastisch… Ook van mijn proefcliënten kreeg ik dit terug, er zitten zoveel voordelen aan om al wandelend je verhaal te doen en stil te staan bij dat wat er bij je leeft… Het in de natuur zijn nodigt je uit om jezelf te zijn, je diepste verlangens uit te spreken en letterlijk en figuurlijk je volgende stap te zetten.
Na mijn eigen ontdekkingsreis, persoonlijke ontwikkeling en opleidingen ben ik blij dat ik nu zelf anderen kan helpen en begeleid ik vrouwen die voelen dat het tijd is voor verandering, dat ze zichzelf op de eerste plek mogen zetten, dat ze voelen dat het oké is om hulp te vragen en dat ze op deze manier kunnen voorkomen dat ze daadwerkelijk uitvallen met een burn-out.